άμυνες

ο απογοητευμένος ρομαντικός θα καταστρέψει τις προσδοκίες του αθεράπευτα ρομαντικού

ο αθεράπευτα ρομαντικός θα τρομοκρατήσει τον απογοητευμένο ρομαντικό

ψυχές κλειστές

αμυνόμενοι ενάντια στην απογοήτευση

απομακρυνόμαστε πριν ο ενθουσιασμός μετουσιωθεί σε έρωτα

γινόμαστε κυνικοί για να προστατευτούμε

δεν δίνουμε αν δεν είμαστε σίγουροι ότι θα πάρουμε

δεν τολμάμε αν δεν είμαστε σίγουροι ότι δεν θα ηττηθούμε

αναμένουμε το αμοιβαίο ορθώνοντας τοίχος

και ευχόμαστε σιωπηλά για το απροσδόκητο που θα έχει λίγη περισσότερη επιμονή να μας διαλύσει τις άμυνες 

00

«ερωτεύτηκα το κενό γιατί μέσα του μπορώ και χωράω

μέσω αυτού προχωράω και πάω όλο και πιο κοντά στο διάλο τις νύχτες για να επιστρέψω τη μέρα με περισσότερη όρεξη»

η τελευταία αναλαμπή πριν το τέλος της μετεφηβείας μου

25/12/2014 8:45

ένα ζευγάρι κόκκινα μάτια

ένα ύποπτο προσωρινό χαμόγελο

μια τυρόπιτα και ένας καπουτσίνο για το ξεκάρτωμα

μηχανικές κινήσεις

που είμαι;

οκ το ‘χω,στο επόμενο στενό θα στρίψω δεξιά.

26/12/2014 7:30

δύο ζευγάρια κόκκινα μάτια

ιστορίες για το βράδυ που πέρασε

αμήχανη σιωπή

φτάνουμε;

«και σε αυτούς που μας περιμένουν να γυρίσουμε και εμείς δεν θα πάμε»

20

εγώ ένα θεότρελο κορίτσι με κατακόκκινα μαλλιά

εσύ ο κούλ αστείος τύπος με την μαλαματίνα προέκταση του χεριού σου

γαμηθήκαμε,ερωτευτήκαμε,αγαπηθήκαμε

δεθήκαμε

22

βαρεθήκαμε

απομυθοποιήσαμε ο ένας τον άλλο

πόνεσε

προσπαθούσα να φύγω μακριά σου αλλά πάντα γυρνούσα

ποτέ δεν με φόβιζε η μοναξιά.την αποζητούσα από πάντα

οι αναμνήσεις με γύριζαν στα ίδια

αυτή η αγάπη που σου είχα

αυτό το περίεργο δέσιμο

και που δεν μπορούσα να με φανταστώ με κανέναν άλλο μαλάκα γιατί εσύ ήσουν ο μαλάκας που ξεχώρισα ανάμεσα σε όλους αυτούς τους μαλάκες εκεί έξω

ίσως φταίει που μεγαλώσαμε και αλλάξαμε

δεν ήσουν πια ο κούλ αστείος τύπος με την μαλαματίνα

δεν ήμουν πια το θεότρελο κορίτσι με τα κόκκινα μαλλιά

δεν ήσουν πια αυτός που με έβγαλε από τον ατομικισμό της μοναξιάς μου

έγινα αυτή που γυρνούσε την πλάτη αμίλητη ενώ φώναζες να σε κοιτάω στα μάτια

25

την τελευταία φορά δεν με άφησες να γυρίσω πίσω

ηρέμησες είπες

ηρέμησα και εγώ

είχα σιχαθεί τον κακό εαυτό που μου έβγαζες

τον εαυτό που δεν ήξερα ότι έχω και ελπίζω να σκότωσα

δεν σου ξαναμίλησα

αλλά ξέρεις,ευχόμουν να μη με αφήσεις να γυρίσω

να πάρεις εσύ την ευθύνη

να μη βρεθώ μετανιωμένη

φλώρος

26

7 μήνες μετά μου στέλνεις «τώρα σε αγαπώ πιο πολύ από όταν σε είχα»

άργησες.

4:08

είχα πει θα κοιμηθώ νωρίς απόψε

να ξυπνήσω νωρίς να κάνω τις δουλειές που παίρνουν αναβολή από μέρα σε μέρα τους τελευταίους 2 μήνες

και να ‘μαι πάλι εδώ! 4:11

πότε πέρασαν πέντε ώρες από την ώρα που σχόλασα από τη δουλειά

παραπονιέμαι ότι δεν μου φτάνουν οι 24 ώρες ενώ τις σκορπάω τόσο απλόχερα μιλώντας για ανούσια πράγματα με ανθρώπους που δεν θέλω να πω κάτι ουσιαστικό

4:14

γιατί αποφεύγω τόσο το πρωινό ξύπνημα; μάλλον αρνούμαι να ζήσω με τους ρυθμούς τους

μετά τις 2 το βράδυ νιώθω άνθρωπος

ονειρεύομαι ξύπνια ενώ οι υπόλοιποι κοιμούνται

κατά κάποιο τρόπο έχω τον έλεγχο

4:20 και νιώθω την υποχρέωση να φανεί υπαινιγμός

τα μάτια μου πονάνε αλλά δεν υποχωρώ

αύριο ίσως τα καταφέρω

4:24

για δυνατούς λύτες

άνθρωποι σαν ανοιχτά χρωματιστά βιβλία

εκφραστικοί και πάντα με μια καλή ιστορία

νομίζεις πως τους ξέρεις αλλά είναι σαν κωδικοποιημένα αρχεία

με ένα βλέμμα και ένα αμήχανο χαμόγελο σου δίνουν στοιχεία

εκτυφλωτική επιφάνεια και στο βάθος σκοτάδι

ρισκάρεις να βρεις το ψεγάδι;

ανάμεσα στις πιο παράξενες σιωπές θα βρεις το σημάδι

οι πιο δυνατές άμυνες σπάνε με το πιο απαλό χάδι

αν σε γοητεύσει το φως τους είσαι καταδικασμένος να αγαπήσεις το σκότος τους10329255_633517506729666_6015049537409692054_n